ارتباط بیمار محوری در برنامه درسی پنهان با مهارت های ارتباطی دانشجویان پزشکی

مقدمه: امروزه بسیاری از پزشکان، سازمان های پزشکی و سیاست گذاران بر مراقبت های پزشکی بیمارمحور تأکید می کنند. با توجه به اهمیت برنامه درسی پنهان در رفتارهای حرفه ای دانشجویان پزشکی، این پژوهش به منظور بررسی رابطه بیمارمحوری در برنامه درسی پنهان با مهارت های ارتباطی دانشجویان پزشکی انجام شد. روش ها: در این پژوهش توصیفی-همبستگی 327 کارورز به عنوان نمونه از سه دانشکده پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی(واحدهای تهران، مشهد و یزد) در بهار 1392 به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بیمارمحوری در برنامه درسی(شامل سه بعد الگوهای نقش، تجربیات دانشجو و حمایت از ارتباط بیمارمحور) و پرسشنامه مهارت های ارتباطی دانشجویان بود. تجزیه و تحلیل داده ها باروشهای آمار توصیفی و آزمون های اسپیرمن و من ویتنی یو انجام شد. نتایج: در مجموع از بین ابعاد بیمارمحوری در برنامه درسی پنهان، بعد حمایت از ارتباط بیمارمحور با میانگین 1/63 از 100 بالاترین و بعد تجربیات دانشجویان با میانگین 9/44 از 100 کم ترین نمره را به خود اختصاص داد. مهارت های ارتباطی دانشجویان با دو بعد الگوهای نقش و حمایت از ارتباط بیمارمحور، رابطه مثبت و معنادار داشت (به ترتیب 24/0 = r و 37/0= r و 001/0= p). دختران نسبت به پسران به بیمارمحوری در برنامه درسی و مهارت های ارتباطی خود نمره کم تری داده بودند، ولی این اختلاف فقط در بعد حمایت از ارتباط بیمارمحور معنادار بود (4/58 در برابر 9/66، 005/0=p). نتیجه گیری: با توجه به ارتباط مهارت های ارتباطی دانشجویان با دو بعد از ابعاد بیمارمحوری در برنامه درسی، شناخت هرچه بیش تر محیط یادگیری و طراحی مداخلاتی برای ایجاد تغییرات مطلوب، جهت توسعه ارتباط بیمار محور پیشنهاد می گردد.